zondag

3 x vakantie naar Florida

In totaal zijn we drie keer een weekje naar Florida geweest; 3 heel verschillende vakanties die minimaal één ding gemeen hadden: een super ervaring. Het lijkt wat vreemd om voor maar een week naar de Verenigde Staten te vliegen, maar wij vinden het goed te doen. Immers ook als je naar Egypte gaat ben je bijna een dag zoet met wachten, reizen etc.
Reageer:

Lees het verlsag 2005 en heb nog even geduld voor het verslag van 2006 en 2007


Momenteel zetten we ons reisverslag over naar deze weblog.
Nog even geduld dus, maar kom snel nog eens langs

2005 - Orlando, Tampa, St Petersburg, St. Pete Beach,Myakka River State Park, Sarasota

Sinds enkele jaren boeken we voor februari een last-minute vakantie. Voor weinig geld een weekje weg. In 2003 en 2004 was het Turkije. Hoewel we het daar prima naar ons zin hebben gehad, is het weer er zo vroeg in het jaar nog niet echt lekker (in 2003 zelfs vast gezeten in en een sneeuwstorm) en kom je toch snel terecht in Side, Antalya en omgeving dat we eigenlijk wel gezien hebben. Maar waar wilden we dan naar toe? Jos kwam op het idee om 11-dagen naar Florida te gaan. Aanvankelijk zag ik dat niet zo zitten. Deze zomervakantie gaan we ook al naar Amerika en een jetleg voor een weekje Florida? Uiteindelijk zijn wij toch maar naar het reisbureau gegaan alwaar we uiteindelijk twee tickets Orlando en een huurauto hebben geboekt. We vliegen met US Airlines (met een overstap in Philadelphia) en hebben een luxe auto via Dollar. We hadden liever met United Airlines gevlogen omdat dat vorig jaar prima is bevallen maar dan zouden we een overstaptijd van 7 uur hebben in Washington D.C. Iets te veel van het goede als je het ons vraagt. De reisadviseuse liet zich ontvallen dat zij zelf nooit met US Airlines zou vliegen. Teveel negatieve verhalen over koffers die kwijtraken etc. De auto is helaas zonder never lost systeem, maar dat moet te overleven zijn voor een week. Een hotel voor de eerste nacht willen we zelf via internet boeken en de overige hotels regelen we ter plaatse.’s Middags meteen maar naar de bibliotheek gegaan om twee boeken over Florida te halen. Toen werd ons pas duidelijk dat Orlando hét attractieparadijs is. Dat wordt dus zeker een dag Disneyland.
Gelukkig wisten we na de voorbereiding van onze vakantie van vorig jaar makkelijk de reisverslagen op internet te vinden. Zowel het aantal als de inhoud viel erg tegen. Weinig tips "wat je echt moet zien" en veel "familie-praat en beschrijving van attracties". Dit verschil hangt natuurlijk samen met het verschil tussen een stad/ streek bezoeken of “het” Wilde Westen. Het is ook weer niet zo dat we helemaal niets aan de reisverslagen hadden want we weten nu dat we een ontbijtje bij Sizzler willen proberen, voor lekker brood naar Publix moeten en 's avonds kunnen genieten van het buffet bij de Golden Coral. Op onze zoektocht natuurlijk ook even de weersverwachting gecheckt; 23°C is een goed vooruitzicht.
Aanvankelijk wilden we graag een hotel op de luchthaven van Orlando regelen. De planning is dat we om 21.30 plaatselijke tijd landen en voordat je dan je koffer en huurauto hebt is het wel een tijdje later. Aangezien dé hotelstraat maar 15 miles van de luchthaven is zijn we breder gaan zoeken. Altijd lastig een hotel vinden want het moet wel schoon zijn en wat comfort hebben, andere kant is dat het "alleen maar" om te slapen is en wij er dus niet al teveel geld voor over hebben. Uiteindelijk vond Jos een luxe 5-***** hotel met een zeer aantrekkelijke prijs; 3 nachten voor $98,= p.p. Er stond wel bij vermeld dat er een verplichte "tour" bij inbegrepen is. Ik dacht eigenlijk aan een lichttour (disney world => disneyland Parijs=> lichttour door Parijs) door de stad. De website vertelde niet of mijn vermoeden juist was. Dat kwam pas na de bevestiging van de boeking, bleek dat het een verkooptour is. Maar dat was niet de enige tegenvaller. Het bleek een hotel te zijn dat je alleen voor die prijs te boeken als je Amerikaan bent én een behoorlijk salaris hebt (ze willen natuurlijk wel verkopen op de tour). Voor niet-Amerikanen én zij die niet deel willen nemen aan de tour is de prijs echter $ 290,= p.p. Als Europeanen gaan wij dus in totaal $ 598,= betalen. Tja goedkoop is duurkoop zullen we maar denken. Natuurlijk meteen een mailtje gestuurd dat we deze voorwaarden graag vooraf hadden vernomen en dat we er nu graag vanaf willen zien. Hier echter niets op teruggehoord. Enfin, we zullen het volgende week allemaal wel merken,....
In één van de reisboeken lazen we over de de Florida Athletics Congress alwaar hardloop- en joggingroutes zijn op te vragen. Helaas geen internetadres, maar Google bracht ons snel op een leuke site; hardloopwedstrijden in Orlando. 26 februari is er een loop van 12 km (eigenlijk net iets teveel zo vroeg in het seizoen) die we niet kunnen weerstaan. We gaan zeker meelopen. Voor $ 20,= p.p. (voorinschrijvingen) zijn we ingeschreven, krijgen we een T-shirt, is de chip geregeld en is er 's avonds een barbeque. Heb er echt veel zin in.

Donderdag 24 februari 2004
Etten-Leur - Philadelphia - Orlando

Met de trein van 7.55 uur vertrokken we richting Schiphol. Net na de spits en eerste klas maakt de reis comfortabel. Om 9.45 uur zijn we op Schiphol en begeven ons rustig richting de incheckbalie van US Airways. Net als vorig jaar wordt ons verzocht onze koffer open te maken voor een “security check”. Natuurlijk vinden ze niets en kunnen wij de boel weer opnieuw in de koffer proppen. Bij de incheckbalie wordt ons nog gevraagd of wij een telefoonnummer op willen geven van iemand die gewaarschuwd moet worden in geval van nood. Zorgvuldig maar ook weinig vertrouwenwekkend. Ik moet denken aan de woorden van de reisadviseuse,…
Zonder koffer begeven we ons richting douane en het tax-free shoppen. Wachten op Schiphol vind ik nooit een probleem; er is voldoende te doen. We kopen weer van alles: parfum, sigaretten voor het thuisfront en whiskey. Hoewel we pas om 12.45 uur vliegen moeten we al om 11.30 uur naar de gate voor de security. Naast de standaardvragen over het inpakken van de koffer moeten we ook de computer uitdraai van het reisbureau laten zien met betrekking tot de reis. Dit laatste hebben we nog nooit meegemaakt, maar gelukkig hadden we de benodigde info bij ons. Precies op tijd vertrekt het vliegtuig. US Airways is geen United Airways. Zo is er geen eigen beeld/ videoschermpje maar kun je alleen op een groot scherm video kijken als je eerste een koptelefoon koopt á $5,=, de beenruimte heel beperkt is, en de catering minimaal. Op de binnenlandse vlucht van Philadelphia naar Orlando zit er niet eens een broodje bij.
De vlucht verliep verder prima en vlak voordat we Philadelphia naderen wordt omgeroepen dat het mooi winterweer was; -4 graden Celsius. Niet lang daarna bleek dat er sneeuw lag op de landingsbaan en dat wij niet konden landen. Met een uur vertraging konden wij dan eindelijk om 16.25 uur landen. Op dat moment maakten wij ons nog niet zo druk over een uurtje vertraging. We zouden immers toch meer dan 3,5 uur overstaptijd hebben, wat zo verkort zou worden. Natuurlijk moesten we eerste weer de nodige formaliteiten afhandelen en security passeren. Op de borden in de vertrekhal werd al meteen duidelijk dat de sneeuw voor meer vertraging zou zorgen. Er was al meer dan een uur vertraging en nadat we wat gegeten hadden stond de vertrektijd al op half 10 (2,5 uur later dan gepland). We vreesden dat het nog wel eens heel laat kon gaan worden. Uiteindelijk zijn we gaan informeren of er nog plaats was bij de vlucht die ’s middags al zou vertrekken en uiteindelijk om 19.15 uur zou moeten gaan. Helaas was deze vlucht helemaal vol en stonden er zelfs mensen op de wachtlijst. Toch lieten wij ons ook op deze wachtlijst plaatsen en uiteindelijk hadden we geluk! We konden nog mee en tegen achten konden we het vliegtuig in. Toen begon het eindeloos ontijzen, en in de wachtrij staan om te vertrekken. Uiteindelijk waren we om 01.30 uur op Orlando airport. Altijd nog eerder dan dat we met ons oorspronkelijke vlucht mee waren gegaan zullen we maar denken, want deze zou uiteindelijk pas op 03.30 uur aankomen (ipv 21.30 uur). Bij de bagageband werd aangegeven dat de bagage van zowel het oorspronkelijke vliegtuig als het vliegtuig dat we daadwerkelijk hadden genomen zou komen. Iedereen keek wat hulpeloos om zich heen tot er weer bagage kwam en een Duits gezin dat ook op de wachtlijst had gestaan en ná ons in het vliegtuig in was gekomen hun bagage deels kregen. Dat gaf hoop. Maar tevergeefs, want na 3 kwartier hadden wij nog niets. We besloten om niet langer te wachten en de volgende dag terug te keren voor de bagage. Dus dan maar om de huurauto.
Gelukkig was het om dit tijdstip niet druk bij Dollar-rent-a-car zodat we snel aan de beurt waren. De door ons gereserveerde auto (een Chrysler Neon) was echter niet beschikbaar en zo kregen wij een Dodge Durango. Een enorme grote bak voor 8 personen met maar 400 miles op de teller! Later zou blijken dat het wel een erg dorstige auto was.
Met de in Nederland uitgeprinte routebeschrijving waren we gelukkig snel bij het gereserveerde hotel. De weg er naar toe maakte duidelijk wat voor een soort hotel het was: timeshare. Bij de receptie was echter niets bekend van onze reservering en ook de door ons ontvangen bevestiging zei hun niets. Doordat de manager er niet was, was het allemaal lastig. Uiteindelijk konden we toch een kamer krijgen. Als ze morgen toch nog onze reservering vonden zou het gewoon vier dagen voor $ 198,= zijn, als de manager niets kon vinden zouden wij voor die nacht $ 129,= betalen. Daar hadden we dus absoluut geen zin in. Reservering is reservering. En $129,= voor een inmiddels erg kort nachtje wilden wij niet betalen. We zijn een eindje teruggereden en hebben we een kamer genomen bij de Days Inn. Doordat we de koffer niet hadden, hadden we geen tandenborstel of pyjama maar dat kon ons even niets meer schelen. We rolden zo ons bed is en sliepen binnen een redelijke tijd.

Vrijdag 25 februari 2004
Orlando

Nog voordat de wekker afliep waren we wakker. We besloten onze spullen (althans wat we er van hadden) op de kamer te laten en eerst naar de airport te gaan om onze koffers op te halen. Alles verliep voorspoedig en om 8 uur hadden we onze koffers al. We wilden meteen de terugvlucht herbevestigen maar omdat daar een enorme lange rij stond –en de auto illegaal voor de deur stond geparkeerd- hebben we dat maar achterwege gelaten. Alvorens naar het hotel terug te keren reden we langs de VVV op de international drive voor een hotelcouponboekje. We besloten echter bij de balie meteen een hotel te boeken. Het werd het Rosen Center hotel. Volgens de medewerkster een goed hotel en het had een kamer vrij voor 3 nachten. Omdat de medewerkster zo vriendelijk was durfden we wel te vragen of ze ons kon helpen met het herbevestigen van onze terugvlucht. Ze belde meteen het nummer van US-Airways voor ons zodat we via een computerprogramma konden herbevestigen. Een super handig en bovenal snel systeem.
Op weg naar de VVV hadden we een SIZZLER-restaurant gezien. Uit reisverslagen hadden wij begrepen dat het ontbijtbuffet een echte aanrader was. Voor $ 6,= p.p. hadden we een uitgebreide keuze uit eieren, spek, pannenkoeken, vers fruit etc. Ook was er nog een soort toetjes buffet en zo kwam het dat we al vroeg aan het softijs zaten. Thuis zou je dat niet in je hoofd halen, maar op vakantie kan het allemaal. Al met al een goed ontbijt waar je van opknapt na een lange vlucht en een korte nacht. Desondanks moesten wij er niet aan denken om hier iedere ochtend te ontbijten. Toen snel terug naar de Days Inn waar we ons om konden kleden en om 10.30 weer uitcheckten. De dag lag nog helemaal voor ons.
Inmiddels was het wat gaan regenen dus gingen we shoppen in het Orlando Premium Outlet Center. Natuurlijk konden we weer leuke dingen op de kop tikken bij de Nike-store en de Boss shop. Om 3 uur konden we inchecken in het hotel. Een erg groot hotel met een nette kamer met tv, kluisje en koffiezetter.
In verband met de hardloopwedstrijd van de volgende dag gingen we alvast ons startnummer ophalen bij “Track Shack”. De conciërge van het hotel had op een kaartje de route getekend maar het was nog aardig zoeken voordat we de juiste straat hadden gevonden. Track Shack bleek een runningsport winkel te zijn. De internet inschrijflijsten hingen op en onder vermelding van je inschrijfnummer kreeg je een T-shirt en startnummer. De championchip zouden we de volgende dag bij de blauwe tent “down town” krijgen. Geen idee waar dat was, maar dat zouden we de volgende dag wel zien. Na ons verlekkerd te hebben aan de hardloopkleding, schoenen etc de winkel maar weer verlaten. We besloten een deel van de route te rijden, zodat we de volgende dag een beetje zouden weten wat ons te wachten stond. De route was eigenlijk een groot vierkant waarvan 3 kanten in een (centrum)woonwijk lagen en 1 kant op een soort van industrieterrein. Toch moesten we drukke wegen oversteken hetgeen ons toch wat verbaasde. Zouden ze die wegen gewoon afsluiten? We zouden het de volgende dag allemaal weten.Terug naar het hotel verbaasde het ons dat de conciërge ons over de interstate 4 had laten rijden, want over de Orange Avenu en de I-drive was veel korter. Op de terugweg nog gestopt bij de Florida Mall om alvast een kijkje te nemen. Zo zonder jas was de (korte) weg van de parkeerplaats naar de Mall toch wel erg koud. We zijn uiteindelijk zonder echt te kijken weer omgekeerd en naar de sandwichbar aan de overkant van de straat gegaan. We wilden even op ons gemak de kaart bestuderen maar die Amerikanen snappen maar niet dat je niet direct bestelt. Uiteindelijk een keuze gemaakt en niet snel daarna kwam de bestelling. Het broodje van Jos bevatte echter wel erg bruine en verlepte sla. Het zag er echt niet uit dus dat er maar van tussen gehaald. Maar zo zonder sla was het broodje het broodje niet meer. Toch maar even aan het personeel duidelijk gemaakt dat dit er niet zo lekker uit zag. Het werd meteen prima opgelost. Het broodje werd in een zakje gestopt om mee naar huis te nemen en Jos kreeg een heel nieuw broodje (met weer een zakje chips) waar de sla keurig vers van was. De verklaring was dat bij het vorige broodje de sla onder de grill had gelegen,..
We waren toch wel behoorlijk moe dus zijn we daarna direct richting hotel gegaan. Bij het hotel aangekomen herkenden we de parkeerplaats helemaal niet. Alles was nieuw én donker. We kwamen via de achterdeur het hotel binnen en ook de gang en de lobby herkenden we niet. Voor de zekerheid vroegen we maar aan een bewaakster of we goed zaten en wat bleek? We zaten in een ander Rose hotel. 500 meter naast ons hotel, zelfde keten, zelfde uiterlijk van buiten. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en om 21 uur viel ik al in slaap terwijl Jos nog wat televisie keek.

Zaterdag 26 februari 2004
Orlando

Om 7 uur waren we wakker en hebben ontbeten op de hotelkamer al kijkend naar de Weather Channel. Het weerbericht is heel lokaal en bleek de hele vakantie erg goed te kloppen. In tegenstelling tot gisteren was het vandaag droog, bewolkt en een graad of 24. De hardloopwedstrijd is pas om 15 uur dus eerst willen we nog even naar de BELZ Outlet. Maar wat voor kleren moesten we aan. Thuis heb je altijd een beeld van de plaats waar je gaat lopen en een arsenaal met kleding/ trainingspakken etc. Hier hebben we alleen maar onze hardloopkleding zelf bij en wetende dat er geen omkleedruimte is, was het lastig om te bepalen wat we meenemen voor het afkoelen etc. We hadden ook geen zin om ’s ochtends al in hardloopkleding te gaan lopen dus besloten we kleding mee te nemen en ons in de auto om te kleden. Die is immers groot genoeg.
Het BELZ Outletcenter aan het einde van de I-drive is veel minder mooi dan de Premium Outlet. Wij vonden het vergane glorie. Het zijn aparte delen zodat je steeds de straat over moet steken om bij een ander deel te komen en de winkels niet echt bijzonder. Een uitzondering hierop is echter de Tommy Hilfiger Store die hele mooie kleding had (itt andere Hilfiger shops elders). Verder ook nog een Global koksmes gekocht. We reden nog even naar de BELZ-designer outlet (een van de delen) maar zagen opeens dat het al half 2 was. We moesten dus meer dan 1 uur in de Hilfiger store rondgehangen hebben en besloten daarop maar snel naar de footrace te gaan. Toch wel heel prettig dat we er gisteren al langs waren gereden want we reden er nu meteen naar toe.
We besloten de auto voor $5 in de eerste de beste parkeergarage te zetten hetgeen een goede zet bleek te zijn want het was echt heel dicht bij de start. Het was al aardig druk op straat met lopen. We vonden meteen de locatie waar we de chip op moesten halen. Het was een zwarte omdat deze gehuurd was. Chips in eigendom zijn geel. Het viel ons toen pas op hoe warm het eigenlijk was. We verwachtten niet dat we na de race erg af zouden koelen en omdat de auto heel dicht bij geparkeerd stond zijn we ons jackje maar terug naar de auto gaan brengen.
Het zag er niet alleen heel gezellig, maar ook goed geregeld uit; veel wc’s, volop water om te drinken en flesjes te vullen.
De start was heel bijzonder. In Nederland staat iedereen al vroeg aan de start te dringen. Hier niet; het gaat er heel relaxed aan toe. Vlak voor het startschot klonk werd het volkslied gespeeld en was iedereen muisstil. Om kippenvel van te krijgen, maar we moesten ook wel lachen. Het zou in Nederland echt niet voorkomen dat het Wilhelmus wordt gespeeld. Daarna het startschot en was de race van start. Het viel mij eigenlijk al direct tegen, warm en de straten waren valsplat. De wegen waren wel prima afgezet. Op iedere hoek van de straat stond een agent of een vrijwilliger van Orlando runningteam. Verder waren er weinig toeschouwers maar gelukkig juichten alle vrijwilligers ieder toe “great job”. Dat hielp wel. In Nederland staan er altijd overal clubgenoten wat stimuleert. Voor Jos was het een makkie en hij moest erg inhouden om bij mij te blijven. We hadden immers afgesproken om bij elkaar te blijven. Na 5,5 mile ging hij er toch vandoor. De eindtijd viel tegen: 1.20.31 Jos heeft nog wat goed kunnen maken in het laatste stuk en kwam uit op 1.16.18. Maar na de finish vergat ik meteen hoe zwaar het was en kwam de euforie van lopen in het buitenland. Over de finishlijn werden we meteen opgevangen door vrijwilligers die direct de chip van je schoen losknipten en kwamen we bij de tafel met flesjes water, bananen en sinaasappels. Op ons gemak liepen we naar de parkeergarage om ons om te kleden. We kwamen langs een standje van het Orlando runningteam dat T-shirts verkocht. Wij wilden graag zo’n T-shirt dat de vrijwilligers zelf aan hadden maar helaas waren die niet te koop. Alleen de shirts van eerdere footraces waren te koop; leuk maar daar stond geen Orlando of Florida op. Uiteindelijk krijgen we toch allebei een T-shirt gratis mee waar we reuze blij mee zijn.
Na het omkleden nog even terug gegaan naar het feestterrein bij het meer al waar we drinken konden halen en een bord BBQ-vlees. Ook dit was prima geregeld.
Op weg naar huis nog even bij de BELZ-designer outlet gestopt maar dat hadden we kunnen laten. Helemaal niets aan. Hoewel we voor ons gevoel nog niet echt veel auto hadden gereden bleek dat we met de korte ritjes toch al 200 mijl er op hadden zitten; hoogste tijd om te tanken.

Zondag 27 februari2004
Orlando

Voor vandaag stond Disney Magic Kingdom op de planning maar bij het wakker worden zagen we dat het regende, De Weather Channel maakte duidelijk dat het de hele dag (tot 16 uur) hard zou blijven regenen met “thunderstorms”. Daar hadden we nou net niet opgerekend. We zijn helemaal niet bang van een beetje regen maar dit klonk wel erg somber. We besloten het plan te wijzigen en na getwijfeld te hebben over Kennedy Space Center aan de kust, voor de Universal Studio’s gekozen in de verwachting, dat daar veel overdekt zou zijn.
Buiten gekomen merken we dat het veel harder regende dan we in het hotel vermoedden. Onder weg naar Universal stopten we dan ook bij een goedkope gift-shop en kochten een paraplu. Bij het zien van regenjasjes bedachten we dat we die ook bij ons hebben in de koffer, toch reden we niet terug. Iets na 9 waren we al bij de Universal Studio’s maar we waren zeker niet de eersten. Het deed wel goed om te zien dat er meer mensen zijn die de regen getrotseerd hadden. Bij de parkeerwachter aangekomen gebaarde hij dat we door mochten rijden. Of hij nou dacht dat het zoeken naar de portemonnee het zoeken naar een parkeerkaart was weten we niet maar zonder het verplichte parkeergeld te betalen mochten we doorrijden.

Via de Universal City Walk (een lopende band) werden we onder begeleiding van een muziekje naar een kruispunt geleid waar we konden kiezen tussen de Universal Studio’s en Adventure Islands. Wij kozen voor het eerste.
Bij de kassa bleek dat “Show your card” van de triple A geen korting geeft bij een ééndaags bezoek. Dat werd dus de volle prijs betalen; $ 127,= voor 2 personen incl. tax.
Met regen (buiten het hoogseizoen) naar Universal Studio’s te gaan bleek een gouden greep te zijn.
Heel de dag was het rustig, alleen bij de mummie rollercoster moesten we 15 minuten wachten. De overige attracties hadden geen enkele wachttijd, waardoor wel alles konden zien wat we ons voorgenomen hadden. Bovendien was alles binnen en werden we alleen maar nat van het lopen van de ene naar de andere attractie.De simulatierit vlakbij de ingang bezochten we als eerste. Het is een wilde jacht door tekenfilms van Nickelodeon. Ondanks dat wij nog nooit naar deze programma’s hebben gekeken –en de personages ons niets zeiden- was het zeker de moeite waard. Zeker omdat het de eerste simulatierit van de dag was en wij nog niet wisten wat ging komen was het echt heel leuk.
Daarna liepen we meteen aan de overkant bij Shrek 4-D naar binnen. Met een groen Ogre-vision bril zien, horen en voel je de actie in een filmpje van ongeveer een kwartier. Ook dit was echt de moeite waard. Toen we naar buiten kwamen was net de foto-sessie met Shrek afgelopen dus zat het er niet in om met de groene held op de foto te gaan. Vervolgens gingen we naar Twister een gesimuleerde tornado. Doordat wij helemaal vooraan stonden hadden we goed zicht op deze storm en werden wij nat door de “regen”. Heel mooi gemaakt maar best wel kort in vergelijking met de eerder attracties. Je zou er maar drie kwartier voor in de rij hebben gestaan. De mummie is een leuke rollercoaster en de nieuwste attractie in Universal Studio’s. Ze verwachten in de zomer vaste een lange wachttijd gezien de lange wandeling die je moet maken voordat je bij de attractie zelf bent. Er zitten leuke effecten in, even dacht ik waar ben ik aan begonnen, maar achteraf (zoals zo vaak) viel het erg mee. Buiten staan kluisjes waar je voor de duur van 2 uur gratis je tas in op kan bergen omdat deze niet mee naar binnen kan. Om een beetje op te drogen zijn we even koffie gaan drinken bij een Iers tentje. Buiten gekomen konden we het niet nalaten om enkele foto’s te maken van alle blauwe en gele mensjes die de straten van dit dorp bevolken. In Universal verkopen ze voor een paar dollar blauwe regenjasjes en zo te zien zijn dezelfde jasjes, maar dan in het geel, in Disney World te koop. Volgens mij waren wij de enige zonder die jasjes. Daarna liepen we het deel San Francisco binnen. Leuk om Fishermans Warff weer te zien. De goede herinneringen van de vakantie van vorige zomer kwamen ook meteen weer boven. De volgende attractie was Earthquake- the big one. Bij het begin van de show werd getoond hoe met wat simpele acties eenzelfde object opeens in de regen of de sneeuw staat. Daarna werden er vier vrijwilligers gevraagd om binnen deel te nemen aan enkele spectaculaire scènes. Verbazingwekkend hoe volwassen mensen zich op kunnen werpen als vrijwilliger; een kleuterklas is er niets bij. Tot slot wordt er een ritje in een metro gemaakt waarbij je je bevind in de film earthquake en een aardbeving met een kracht van 8.3 op de schaal van Richter mee maakt en er een vloedgolf op je afkomt. Mooi gemaakt, leuk om te ervaren maar je moet er niet aan denken dat het je ooit echt overkomt.
We waren net op tijd voor de show Beetlejuice’s Graveyard Revue. Ook deze was overdekt dus prima te aanschouwen in de regen. Het is een show met zang en dans en hoewel wij op voorhand gelezen hadden dat er niets aan was, vonden wij het best aardig. Daarna een (overdekt)boottochtje gemaakt en Jaws ontmoet. Hoewel Jaws er wel erg nepperig uitziet was het toch een leuke attractie. Ik had vooral veel bewondering voor de medewerker die de boot moest besturen en haar act ondanks de regen en de weinige passagiers vol enthousiasme en overgave opvoerde. Bij Men in Black- Alien Attack kun je ook je tas in een kluisje opbergen. De tijd dat dit gratis is, is echter maar heel beperkt. Als je lang in de rij moet wachten kan dit ongemerkt enkele dollars kosten. Je tas mag –itt de mummie- mee naar binnen. De attractie gaat nergens schuin of iets dergelijks dus je tas kan prima mee als deze maar in het “bagagenetje” past. In een karretje rijd je rond en met het laserschietwapen in je hand moet je Aliens beschieten. Op het scorebord zie je meteen het resultaat van je acties. Ik had nog nooit een laserspel gespeeld maar vond het een geweldige attractie. Veel attracties in Universal moet je ondergaan en bij deze ben je zelf actief bezig. Een heel leuke afwisseling. Daarna gingen we naar Back to the future. Middels een lift wordt je naar de auto uit back to the future gebracht en maak je een spannende tijdreis. Ook dit is weer een simulator maar doordat het een prachtig filmdoek is lijkt het net of je echt over lavavelden rijdt. Alleen als je naar de zijkanten kijkt zie je de overige auto’s (er zijn er drie naast elkaar) en besef je dat het een stilstaande attractie is.Toen zijn we een hapje gaan eten bij de fastfood tent. De keuze is beperkt (pizza, hamburger of Aziatisch) en niet echt verheffend, maar het vult goed. Ik vond het er –net als bij de toiletten in het park- niet echt schoon; een groot contrast met het park zelf waar ze heel de tijd papiertjes rapen en de straten vegen.
Daarna kwamen we in het “kinderdeel” waar we eigenlijk niet hebben rondgekeken. Wel zijn we bij de Animal Planet Live show wezen kijken. Ik vond het echt het minst van het hele park. Het zijn een paar korte acties van wat dieren, veel tv-beelden en natuurlijk zijn er weer enkele vrijwilligers nodig die zich weer in groten getale aanbieden. De terminator-2 is een mooie show waar live stunts en 3-D film in elkaar overlopen. Zeker wanneer je de film kent moet het echt geweldig zijn. Tegen half 5 werd het zowaar droog en begon er een flauw zonnetje te schijnen. We zijn toen nogmaals een rondje door het park gaan lopen om de straten en de huizen wat beter te kunnen bekijken. Toen we langs de Blues Brothers kwamen was hun show net bezig dus pakten we die nog even mee. Aan het eind van het park kunnen we op het nippertje nog bij Nickelodeon naar binnen voordat de voorstelling begint. Ik dacht eigenlijk dat dit een leuke attractie was maar het bleek een spel te zijn voor kinderen tussen het rode en het blauwe team. Het duurde maar 15 minuten dus dat maakt zo’n misser niet echt heel dramatisch en het heeft tot voordeel dat we meteen weten wat Nickelodeon is.
Om 18 uur verlieten we het park en gingen terug naar het hotel.In een van de winkels in de lobby van het hotel kochten we de plaatselijke krant. We waren erg benieuwd of er iets over de footrace in zou staan. Helaas stond over dit evenement waar toch zo’n 1100 deelnemers waren en een deel van de stad voor was afgezet niets in de krant. Daarna gingen we nog even naar het winkelcentrum aan de overkant van het hotel waar de blikvanger levensgroot speelgoed is. We gingen nog even een juwelier binnen omdat we al langere tijd een ring voor Jos zoeken. Hoewel het assortiment groot was, zat er niets naar onze smaak bij. Er kwam echter een groot boek op tafel waar nog 40 pagina’s ringen in stonden. Hier stond wel iets bij naar ons zin zodat we de ring op zicht lieten komen om vrijdag weer even terug te komen om de ring live te bewonderen. We streken bij SIZZLERS neer voor het avondbuffet waar we konden kiezen uit groente,pasta, aardappels, fruit en wat vlees. Hoewel het zeker niet slecht was, was het niet echt onze smaak en zullen we ’s avonds niet nog een keer bij SIZZLER gaan eten.


Maandag 28 februari 2004
Orlando - Tampa - St. Petersburg

We waren wederom vroeg wakker. Schijnbaar vond het hotel ook dat wij vroeg moesten vertrekken want de eindrekening was al onder de deur doorgeschoven. Terwijl ik de koffers inpakte ging Jos naar de verderop gelegen Wallgreens om de foto’s op een CD-rom te laten zetten. Daarna op de hotelkamer gegeten en het grote speelgoed bij het tegenover gelegen winkelcentrum nog even op de foto gezet. Om 9.00 uur vertrokken we richting Tampa. Doordat we nu wat langer in de auto zaten en we alles wat beter konden bestuderen ontdekten we allerlei opties in de auto waaronder een buitentemperatuurmeter in graden Celcius en een kompas. In Tampa aangekomen merkten we al snel dat het heel anders was dan wij ons voorgesteld hadden en wisten dan ook direct dat wij hier niet zouden blijven slapen. Na een lunch van Sushi en brood op het zonnige terras van de Publix, liepen we door het zakenhart van de stad naar de rivier. In de zon hadden we een prima uitzicht op het mooie gebouw van de universiteit van Tampa. Maar omdat we in deze stad niet willden blijven moesten we toch veel te snel onze zonnige plaats verlaten. We deden nog wat boodschappen bij de WallMart en schaften drie CD’s aan waaronder die van Brad Paisley, een countryzanger waar in Amerika veel van op de radio wordt gedraaid. Vorige zomer hoorden wij al vaak zijn hit “Whiskey Lulaby” en daarmee is hij de vertegenwoordiger van vakantie voor ons geworden. Een van de CD’s kregen we echter niet uit het doosje waarop Jos besloot hem even te gaan ruilen. We zetten de auto wat onhandig geparkeerd op de parkeerplaats neer; ik bleef er toch in en Jos zou zo terug zijn. Toen hij nog maar net weg was werd er echter al druk getoeterd en gebaard; bleek dat we voor de inrit naar de gehandicaptenparkeerplaats stonden. Hoewel ik nog niet in de Dodge had gereden wilde ik toch maar een poging doen om hem te verplaatsen. De stoel stond echter zover van het stuur weg dat ik niet met mijn voeten bij de pedalen kon. Met geen mogelijkheid kon ik de handel vinden om de stoel naar voren te verplaatsten, waardoor ik niet anders kon dan blijven staan. Ik heb niet echt vrienden gemaakt met deze actie. Niet al te lang daarna –hoewel als je in zo’n situatie wacht het wel uren lijkt te duren- kwam Jos en konden we snel vertrekken.
Uit het bonnenboekje bleek al snel dat hotels aan de kust –zeker na 15 februari- niet echt goedkoop zijn. We vinden echter één bon voor een hotel op Treasure Island beneden de $80,= Daar aangekomen bleek het toch een beetje raar motel te zijn en de man die ons te woord stond zei niets te weten van bonnen. We besloten dus maar om verder te kijken. De hotelprijzen stegen echter snel. En waar we eerst $ 80,= al veel vonden blijkt dat we binnen een uur prijzen horen van $ 100,= tot $ 150,=. Echt absurd voor de kamers die het betreft. Dit hadden we er echt niet voor over. Uiteindelijk rijden we naar St. Pete Beach en vinden bij Fiësta Motel aan de Blind Pass Route een vrije kamer. Het was wel wat onderhandelen over de prijs. Ze begon met $ 100,=, uiteindelijk werd het $ 81,= voor een iets kleinere kamer als we contant zouden betalen. Moesten wel weer eerst pinnen maar voor ons gevoel voor beide partijen een goede deal.
Het was echt een prima plek met een mini keukentje, magnetron, toaster én zwembad. We waren te moe om het dorp te gaan verkennen en na een bezoek aan de lokale supermarkt voor een hapje eten gingen we slapen. Het weerbericht voor de volgende dag zag er goed uit. 20 graden. In Philadelphia was het minder: nog volop sneeuw: 40% van de vliegtuigen kon niet vertrekken.

Dinsdag 1 maart 2004
St. Pete Beach

We besloten het keukentje maar uit te proberen voor ons ontbijt en een uitsmijter te maken. Ging prima alleen hadden we niet zo snel een plan waar we het vet weg zouden gooien. We besloten het maar in de pan te laten stollen om het later makkelijk weg te gooien. Daarna gingen we lopend het dorp verkennen, eerst naar het postkantoor voor de kaartjes naar Nederland en toen door het historic shopping area (ha, ha, ha) naar het strand. Heerlijk. Het zand is echt zo wit als in de boekjes alleen waren er wel veel schelpen. Lekker stuk gewandeld in de zon.
Daarna de auto bij het motel opgehaald en zijn we in Noordelijke richting langs de Gulf Coast naar Clearwater gereden. De kustroute is niet zo heel lang maar wel leuk. Het geeft een goed beeld van de verschillende eilandjes. Via Treasure Island kwamen we bij Madeira Beach wat er heel gezellig en levendig (of gewoon toeristisch?) uitzag. John’s Pass Village is een herbouwd vissersdorp met een pier en een jachthaven. Dit leek ons een leuke plek om te lunchen en wat rond te kijken. Helaas lukte het ons niet om een vrije parkeerplaats te vinden waardoor we uiteindelijk maar zijn doorgereden.
Op Redington beach (Indian Shores) hebben we een kijkje genomen bij Suncoas Seabird Sancturary; een opvangplaats voor zieke en gewonde vogels (voornamelijk pelikanen). De eigenaar speurt met een boot de zee af op zoek naar gewonde vogels om ze vervolgens in zijn asiel op te nemen en te verzorgen. Het is een klein park waar je zo weer uit bent, maar door de inzet van de vrijwilligers en het besef dat het hele park draait op giften maakt het toch bijzonder.
Via Belleair Beach kwamen we aan bij Clearwater Beach. Aangezien we zowel vorig jaar als dit jaar nog niet bij de Mac Donalds hadden gegeten hebben we hier maar geluncht. Daarna hebben we dezelfde weg langs de kust weer teruggereden. Omdat het erg rustig op de weg was heb ik, na een korte uitleg van Jos, een deel gereden. We zijn toen via twee tolbruggen naar Fort De Soto Park op het eiland Mullet Key gereden. Mooi eiland dat aandoet als een groot natuurgebied. We hebben niet het fort zelf bezocht, maar hebben een kijkje genomen bij de vispier. Het was inmiddels al behoorlijk afgekoeld en er kwam steeds meer wind, wat het uitzicht op de zee wel mooi maakte. Bij de pier zwommen dolfijnen, maar steeds wanneer wij het fototoestel hadden gepakt gingen ze weer kopje onder. Anders was het met een pelikaan, die zich van alle kanten liet fotograferen.
Toen we in het motel terugkwamen bleek niet alleen de kamer schoongemaakt te zijn maar ook dat de koekenpan voor ons was afgewassen.
Zo was het vetprobleem snel opgelost. Op de binnenplaats van het motel scheen de zon nog net zodat we met een lekker wijntje en een boek bij het zwembad plaats hebben genomen.
’s Avonds een makkelijke maaltijd van stokbrood en verschillende kazen.

Woensdag 2 maart 2004
St Pete Beach - Myakka River State Park - Sarasota

Vandaag wederom vroeg uit bed en voordat wij uitcheckten zijn we nog even zo’n 7 kilometer gaan hardlopen. Bij het uitchecken moesten we opeens $10 per dag extra betalen omdat we gebruik hadden gemaakt van de keuken. Achteraf gezien dus een duur eitje, maar meteen was duidelijk waarom de pan voor ons was afgewassen.
Het was weer heerlijk weer dus besloten we richting Babcock Wilderness Adventures te gaan om een toch te maken door de dichte wildernis en naast bizons ook nog Alligators te zien. Onderweg kwamen we langs de Prime Outlets in Ellenton, waar we natuurlijk even stopten en bij Saucony nog een mooi hardloopbroekje vonden. Daarna onze weg weer vervolgd maar het was een stuk verder dan we hadden ingeschat op de kaart. In Arcadia nog op zoek gegaan naar een terras in de zon, maar ook hier waren geen terrassen te bekennen. Uiteindelijk bij de Mexicaan geluncht, wat een prima alternatief bleek. Inmiddels was het al tegen 3-en en in plaats door te rijden naar Babcock besloten we naar het Myakka River State Park te gaan om zo nog op een beetje redelijke tijd naar de kust te rijden voor een slaapplaats. In het park een Alligator boottocht gemaakt van zo’n 1,5 uur. Doordat er de afgelopen dagen nogal veel regen was gevallen was de waterstand hoog; hetgeen er de oorzaak van blijkt te zijn dat de Alligators zich niet echt lieten zien. Toch hebben we er wel een paar gezien maar de foto’s zijn zoekplaatjes geworden.
We besloten door te rijden tot Sarasota om daar een motel te zoeken. Het bleek echter ook hier hoogseizoen te zijn wat de motelprijzen behoorlijk omhoog dreef. Uiteindelijk vonden we een motel dat voor kustbegrippen met $70,= goedkoop was. Het is dat we geen zin hadden om verder te zoeken, dus namen we losse elektriciteitsdraden en een muffe lucht voor lief. Het motel deed ons erg denken aan het motel dat wij vorig jaar in St.George hadden,… In één van de toeristische folders hadden we gelezen over een goed Chinees/Indisch restaurant. We dachten dat het niet zo heel ver weg was dus gingen we lopen, drie kwartier later waren we er echter nog steeds niet. We hadden al heel lang het gevoel “er bijna” te zijn, maar er leek geen einde aan de weg te komen. Uiteindelijk durfden we het niet aan om nog verder te lopen en zijn we bij een Grieks restaurant neergestreken waar we lekker hebben gegeten. Daarna moesten we natuurlijk wel weer het hele eind terug lopen.


Donderdag 3 maart 2004
Sarasota - Brandenton - Kissemmee

In alle vroegte liep “the maid” al buiten om te kijken welke kamers ze op kon ruimen. Het was een zeer opmerkelijk type die nog het meeste weg had van Ma Flodder. Helaas was het deze dag niet zulk mooi weer. Het was droog maar met veel wind werd het niet warmer dan 10 graden. We gingen nog even kijken in het centrum van Sarasota en al snel werd duidelijk dat, als we gisteravond de andere kant op waren gelopen, wij dichtbij het centrum waren geweest waar verschillende leuke eettentjes waren. Sarasota heeft veel leuke kleine kunst-, antiek en sieradenwinkeltjes én bovenal veel terrassen. Hier zou je echt met mooi weer moeten zijn. We namen de kustroute naar Brandenton en ondanks dat het inmiddels was gaan motregenen was het een zeer aantrekkelijk gebied. In Brandenton reden we langs de Golden Correl en omdat we bij de voorbereiding hadden gelezen dat je hier goed kon eten zijn we hier gestopt voor de lunch. Het was een rijkelijk buffet. Je kon echt uit van alles kiezen; fruit, burrito’s, hamburgers, friet, steak, toetjes en taartjes. Heerlijk! Natuurlijk hadden we weer veel te veel gegeten. Net als eerder deze week viel het ons hier ook op dat de Amerikanen zelf geen fooi op tafel laten liggen, terwijl alle reisboeken er toch schande van spreken als je dat niet doet. Het maakt het in ieder geval wel makkelijk om –minstens voor ons gevoel- niet zo royaal te zijn met de fooi als de bediening goed maar niet bijzonder was.
In St. Petersburg aangekomen hebben we het Dali museum bezocht. Een museum met een zeer grote verzameling schitterende werken van Dali. Zeer zeker een bezoekje waard. Helaas hadden we geen tijd meer om de omgeving van de pier te verkennen.
Rond vijf uur kwamen we weer langs Tampa; dat bleek niet zo’n handige planning te zijn want deze “werkstad” ging nu uit en alle forensen gingen naar huis. Dat betekende dus file. Al met al duurde het 1,5 uur voordat we Tampa gepasseerd waren. Gelukkig werd de tijd wat gedood met een telefoontje van Marjam & Bob uit het koude Nederland. Hoewel we niet echt blij werden van de regen die inmiddels met royale hoeveelheden uit de lucht kwam vallen, viel dit in het niets bij het weer in Nederland; tot 30 cm sneeuw in Friesland!
In het hotelcouponboekje was ons oog gevallen op de Days-Inn in Kissemmee. Ondanks dat we vrij laat arriveerden was er nog volop plaats en konden wij voor twee nachten boeken.

Vrijdag 4 maart 2004
Disney Word/ Magic Kingdom


Vandaag gingen we dan écht naar Disney World/ Magic Kingdom, maar niet voordat we eerst in het hotel ontbeten hebben en onze foto’s bij de Wallgreens op cd-rom hebben gezeten zodat weer met een lege geheugenkaart op stap kunnen. Om 9.30 uur arriveren we bij Disney. Vanaf de parkeerplaats bracht een soort tram ons naar het metrostationnetje waar we de metro moesten nemen naar de échte ingang. Zo goed als het allemaal in Universal geregeld was, zo knullig komt dit op ons over. Heel perron vol met mensen, trams die leeg vertrekken, of niet vertrekken. Afijn, uiteindelijk kwamen we dan toch bij de ingang waar we een kaartje konden kopen en door de security. Op het kaartje moet je je handtekening zetten waarna het gekoppeld wordt aan je vingerafdruk. Dit “circus” staat haaks op de vluchtigheid waarmee ze tassen controleren.
Volgens de boeken konden we het best meteen bij Main Street de trein nemen naar Fontierland. Het treinreisje was echter zo kort (lang geen 7 minuten zoals vermeld) dat wij ons echt afvroegen waarom we dit niet hadden gelopen. Frontierland is geïnspireerd op het Wilde Westen van Hollywood. Er was geen wachttijd bij Splash Mountain, wat nogal uitzonderlijk schijnt te zijn. Splash Mountain is een wildwaterbaan waarbij je eerst in een overdekt deel rondvaart in de boomstam en langs mooie figuren komt. Na iedere bocht verwacht je dé grote waterval af te gaan, maar die laat nog even op zich wachten. Ook na de val is de rit nog niet afgelopen maar gaat nog even verder. Al met al een leuke en mooie attractie. Thunder Mountain Railroad, een rit in een mijntrein uit het Wilde Westen, kende ook al geen wachttijd. Leuke en redelijk rustige rit in een mooi gemaakt landschap. Toen we uit de trein kwamen stond Goofy er, waar ik natuurlijk even mee op de foto wilde. In Fantasyland was it’s a small world nog gesloten in verband met een verbouwing. Bij Peter Pan’s Flight (je maakt een vlucht langs alle figuren uit Peter Pan) was er een wachttijd dus namen we hier een gratis FastPass en zijn later teruggekeerd om dit te bezoeken. Snow White’s Scary Adventures is een rit die het verhaal van Sneeuwwitje vertelt en Mickey’s Philharmagic Orchestra is een 3-d waltdisney film, met leuke effecten. Wel is het zo dat als je al in de Universal Studio’s bent geweest het allemaal wat voorspelbaar is. Alle 3-d attracties lijken qua effecten op elkaar.
Ook The Many Adventures of Winnie the Pooh is een aardig ritje. Volgens de reisboeken een tóp attractie. Het was zeker leuk, maar voor ons zou het een lange wachttijd niet waard geweest zijn.
In Mickey’s ToonTown Fair staan de huizen van Mickey & Minnie en kan je op de foto met Mickey. Je kan een foto laten maken, maar niemand doet moeilijk als je je eigen toestel wilt gebruiken; sterker nog ze maken de foto gewoon voor je. Verder wat rondgelopen langs Cinderella’s Castel, Dumbo the flying elephant en Mad tea party. Geluncht bij Pinocchio waar je voor een zeer redelijk bedrag een (fast food) lunch hebt. Toen we Tomorrowland binnenkwamen zagen we van een afstand “vliegende raketjes” als een variant op de Dombo olifantjes. Dit kon ons niet echt enthousiast maken. We gingen dus maar eerst naar binnen bij Stitch’s great escape. Hier werden we weer opgevangen in zo’n wachtruimte met een praatje voordat we bij de attractie naar binnen mochten. Het zag er erg spectaculair uit en je moest plaats nemen in een stoel waar je meteen een beugel voor je kreeg zodat je goed vast zat. Dit beloofde wat,.. het was echter de meest teleurstellende attractie die wij ons konden bedenken. Er gebeurde helemaal niets, behoudens het special effect van het knabbelende muisje aan je oor. Van een spiksplinter nieuwe attractie hadden wij wel anders verwacht. Misschien dat het leuk is als je Stitch gezien hebt?
We gingen dus maar naar Astro Orbiter. We hadden geen idee wat het was, maar er stonden redelijk wat mensen te wachten en je ging met een liftje naar boven. Dus gingen we maar in de (korte) rij staan. Bovengekomen zagen we welke attractie dit was,….de vliegende raketjes! Het was de bedoeling dat je met twee personen in een raketje ging. Dan moet het toch wel op hele kleine mensen zijn ingesteld wat we kwamen helemaal klem te zitten. Gelukkig was er nog een raketje over en mochten wij apart. Buzz Lightyear’s Space Ranger Spin is weer zo’n verslavend leuk laserspel. Het duurde wel even voordat we in de gaten hadden dat je het ronddraaien van het karretje, om zo optimaal te kunnen richten, zelf in de hand had. Tot slot nog een rit gemaakt met de Tomorrowland Transit Authority waar je een overview hebt op tomorrowland en tevens door Space Mountain voert. Hoewel wij in het park nog niets engs hadden ontdekt en de blik die wij op Space Mountain hadden geworpen er ook niet eng uit zag, durfde ik het toch niet aan om er écht naar binnen te gaan. Wel hebben we nog een kijkje genomen bij Carousel of Progress. Het auditorium draait rond een centraal toneel en je ziet het huiselijk leven door de jaren heen. Toen hadden we het wel een beetje gehad in het park en zijn wij vertrokken en zagen nog net het laatste stukje parade.
Al met al vond ik het Magic Kingdom tegenvallen. Alle attracties zijn mooi gemaakt en de figuren mooi om te zien, maar het was veel kinderachtiger dan ik vooraf had verwacht. Wij hebben eigenlijk nergens hoeven wachten en konden alles zien. De verhouding wachten/ wat je te zien krijgt was dan ook goed. Maar wij vonden geen enkele attractie een wachttijd van meer dan 30 minuten waard (en in de zomer schijnt 30 minuten nog kort te zijn).
Doordat het nog redelijk vroeg was zijn we naar de Sand Lake Road gereden waar in het winkelcentrum, Plaza Venezia een ruim gesorteerde New Balance winkel was, waar Jos hardloopschoenen vond die naar zijn zin waren. Daarnaast zat de Publix waar we toch nog even om zo’n veelgeprezen belegd broodje wilde gaan. Gelukkig zagen wij op tijd hoe groot deze broodjes zijn en hoe royaal ze belegd zijn. Één groot stokbroodje kun je prima met z’n tweeën delen en is een volwaardige maaltijd!
’s Avonds gingen we nog even op de I-drive naar de juwelier waar we de ring op zicht hadden laten komen. Daar aangekomen kregen we een uiterst warrig verhaal te horen over het feit dat de ring er niet was. Waarschijnlijk hadden ze niet verwacht dat we echt terug zouden komen voor een toch wel erg prijzige ring en hadden ze deze gewoon niet aangevraagd.
Toen maar gewoon terug naar het hotel gegaan waar we de Amerikaanse editie van Expeditie Robinson op tv hebben gekeken.

Zaterdag 5 maart 2004
Orlando - Philadelphia - Etten-Leur

Alweer de laatste dag in Florida. Jos begon met een rondje hardlopen op zijn nieuwe schoenen, als ze namelijk niet goed waren hadden we vandaag nog de kans om ze terug te brengen. Gelukkig was dat niet nodig. Daarna weer in het motel ontbeten (inclusief) wat beperkt qua keuze maar royaal qua hoeveelheid, en zeker niet slecht was.Het was heerlijk weer wat er voor zorgde dat we niet echt veel zin hadden om terug te gaan naar Nederland. Gelukkig vlogen we pas om half 6 waardoor we nog een hele dag voor ons hadden liggen. Jos wilde toch nog even naar de Florida Mall om te kijken voor een ring. Juweliers genoeg dus daar hebben we eigenlijk de hele dag rond gehangen, maar niets naar ons zin gevonden. Tussendoor wilden we even koffie drinken, maar gezien het mooie weer wel graag op het terras. Dat bleek toch iets teveel gevraagd want binnen in de Mall hebben ze een hele hoek met verschillende eettentjes maar buiten was er niets.
Dus zijn we maar met een heerlijke hazelnootkoffie (échte aanrader) van Barney’s buiten in het gras gaan zitten. Zorgde voor veel bekijks. Gelukkig vonden we ’s middags nog wel een terras en konden we afscheid van Florida nemen zoals het volgens ons hoort: in de zon. Zowel het inleveren van de auto op de airport als het inchecken en de security ging heel snel (en we hoefden niet eens onze schoenen uit te doen) waardoor we om half 4 uur al in het stadium “wachten” waren beland. Maar met een boek ging dat ook redelijk snel voorbij en precies op tijd vertrokken wij richting Philadelphia waar we een vlotte overstap hadden. De vlucht verliep goed, maar de service bij US Airways is echt belabberd. Op een binnenlandse vlucht blijft het beperkt tot een kopje thee. Op de intercontinentale vlucht komen daar ook nog blikjes fris bij. Het warme eten was koud, maar we konden merken dat het ooit warm was geweest want de kaas die er naast lag was gesmolten in de verpakking en toen weer als een vies klompje gestold. Nu hadden wij dan ook niet zoveel voor ons last-minute ticket betaald en dat maakt dat je dingen nog wel een beetje in verhouding kan zien, maar ook als je de gewone prijs had betaald is dit de service. Verder was de beenruimte erg krap, desondanks konden we wel wat slapen.

Zondag 6 maart
We hadden op het juiste moment ons koude kikkerlandje ontvlucht want het had in Nederland die week enorm gesneeuwd en temperaturen van – 20 graden. Maar deze dag was schiphol weer sneeuwvrij en konden we gewoon landen. Natuurlijk weer even de spanning of onze koffers er ook bij zaten en toen met de trein naar huis. Zo kwam er een einde aan een heerlijke vakantie én zijn wij weer een ervaring rijker.
Voor het eerst hadden we geen enkele last van het tijdsverschil. Vertrekken in de late namiddag is iets om te onthouden.


We kunnen met recht terugkijken op een heerlijke vakantie. We hebben heel rustig aan gedaan, en hoewel we vooraf niet echt een planning hadden hebben we minder gereisd dan vooraf verwacht; we zijn toch vooral in de omgeving van Orlando gebleven. Dat had er zeker mee te maken dat wij al heel snel doorhadden dat we hier in de zomer weer zouden komen.
We hadden ons vooraf maar minimaal voorbereid maar dat was voldoende voor deze week. Ook het reizen zonder neverlost is goed bevallen; dat hadden we op voorhand zeker niet verwacht. Orlando is een vrij overzichtelijke stad, zeker in de buurt van de I-drive. Je hebt snel in de gaten hoe de stad is opgebouwd. Bovendien geeft de VVV goede (gratis) stadsplattegronden.
Het is jammer dat in veel plaatsen het fenomeen "terras" nog niet is doorgedrongen; maar mogelijk dat dat in de zomer anders is. Hoewel? het was voor Florida'se begrippen nu al hoogseizoen.

Het vliegen met US Airways is minder comfortabel dan vliegen met United Airlines. De beenruimte is minder evenals de service. Op voorhand hadden wij ons helemaal niet gerealiseerd dat het in Philadelphia wel eens slecht weer kon zijn. We gingen toch naar de zon in Florida? Iedere overstap brengt natuurlijk een extra risico van verloren koffers en vertraging mee; maar in februari een tussenlanding in Philadelphia (of bijvoorbeeld New York) geeft nog een extra kans op vertraging door slecht weer. Weer een ervaring rijker!
Dit was de eerste keer dat we een late middagvlucht terug hadden. Meestal vertrekken we 's ochtends erg vroeg, wat met inchecken etc betekent dat je om 4 uur 's nachts uit bed moet. Je hebt dan een extra gebroken nacht. Een late middagvlucht terug proberen we er dus voortaan in te houden.
De lijnvlucht kostte ons per persoon € 272,50 en de luchthavenbelasting was € 68,98 per persoon.
Florida is een stuk duurder dan het Zuid Westen. Hier stond tegenover dat de doller nog lager (€ 0,78) stond dan in de zomer van 2004. Hotels voor $40,= waren in het Zuid Westen heel gewoon maar in Florida niet te vinden. De gemiddelde prijs die wij voor een hotel hebben betaald was $ 57,20 incl. tax. Dit gemiddelde ligt nog relatief laag doordat wij prijzen van $100,= - $120,= echt te gek vonden voor hetgeen er geboden werd en wij op zoek gingen naar een ander adres. Hoewel het niet terecht is vergeleken wij de prijzen toch met het Zuid Westen en als wij dan beseften dat voor het eerste het beste hotel meer gevraagd werd dan voor een hotel ín de Grand Canyon, weigerden wij onze portemonnee te trekken.
Zeker wanneer je niet van plan bent om lang(er) door te zoeken moet je rekenen op een gemiddelde van $ 90,= per kamer per nacht.
De upgrade van de auto was natuurlijk heel leuk; want wanneer rijd je nou in zo'n grote bak. We lieten ons op de parkeerplaats vooral verleiden door groot en nieuw, dus hebben er geen moment aan gedacht om terug te gaan en een gereserveerd type op te eisen. Op dat moment realiseer je je niet dat het in verbruik veel verschilt. Nu was het maar voor ruim een week en geeft dat allemaal niets, maar als je 4 weken in zo'n bak rondtrekt en veel kilometers maakt zul je toch wel af en toe aan de pomp moeten slikken. De huurauto kostte ons in totaal € 259,=.
Wij hebben in totaal 1320 kilometer gereden (825 miles) en 219,55 liter getankt (58 gallon). De benzine heeft ons in totaal € 85.72 gekost. De auto reed 1:6.

Reageer via het gastenboek

2006

2007